Merhabalar, muhtemelen benim durumumda bir çok kişi olduğu için özellikle size de danışmak istedim. Belki yararlanabilen olur.
Şöyle ki, ailem erkek arkadaşımı bana uygun bulmuyor. Tek sebebi maddi dengesizlik. Biz üst seviyedeyiz, onlar ise alt seviyede sayılır. Çok zorluklar çekmişler sevgilim küçükken. Ama bu durum onu çok sorumluluk sahibi ve bilinçli yapmış. Pırlanta gibi çocuk. Hayatımda hiç biriyle ruhani, değerler, sevgi, sadakat, güven açısından bu kadar denk olmamıştım. Espiri anlaşımızdan realist yaklaşımımıza, dinlediğimiz müzik türleri ve yaptığımız felsefi konuşmalar, ilgilerimiz her şey tam birbirini tamamlar nitelikte. Arkadaşlıktan evrilmiş güzel bir ilişkimiz var. Gereksiz trip ve kavgalardan uzak, huzurlu, akılcı ve anlayışlı bir birliktelik. Tanıdığım günden bu yana karakter ve davranışlarında en ufak bir değişim veya tutarsızlık görmedim. O en başında tanıdığım gibi, net. Ben daha ne isterim ki.
Ama işte ailem öyle düşünmüyor. Çocuğun kaldığı muhitten tutun ailesinin yaptığı işe, geçirdikleri zorluklar ve tanışma şeklimiz.. Her şeye bi 💩 püsürleri var. Halbuki o ortaokuldan sonra okuyamamış ve bunun yerine çalışıp ailesine katkı sağlamaya başlamış. En az 10 yıldır da ev masraflarını kendisi karşılıyor. Her şeye rağmen sanatıyla, severek ve uğraşarak para kazanıyor. İyi de kazanıyor şu an. Bi mühendis bile o kadar kazanmıyor.
Kazık kadar insan oldum; bana ayrılmam için her gün baskı yapıyorlar. Tartışmalardan inanılmaz sıkıldım ve yoruldum. Sadece kararlarımı değil artık benliğimi dahi, her şeyimi aşağılamaya başladılar ("kritersiz, aptal, saf, ergen vb vb şeklinde").
Bazen napmam gerektiğini şaşırıyorum...
Başarılı bir ilişkide her şey dengi dengine olur derler. Bu ne kadar doğru? Maddi eşitsizlik nasıl bir sorun yaratabilir? (ben sevgilimin paraya bakış açısının benimki gibi olduğunu biliyorum. Yani "hedef değil araç. Önemli ama değerli değil".)
Bu bir sevgi kıstası olmamalı ya!
Napmalıyım bilemiyorum cidden..