Merhaba, ben bir üniversite öğrencisiyim ve ailemden uzakta bir şehirde okuyordum. İlk üniversite hayatına başladığım dönemde alışmakta çok zorlanmış ve sürekli ağlamıştım. Sürekli ailemi özlüyor veya ağlıyordum. Daha sonrasında çözümü her ay ailemin yanına gitmekte buldum bu beni biraz rahatlatıyordu. 2. dönem başladığında ise tekrar aynı duygulara kapıldım ve üniversiteyi bırakmayı bile düşündüm aileme yakın okumak için. Üniversite okuduğum şehirde çok güzel dostlarım olmasına rağmen ailemden kopamıyordum. Aileme çok bağlıyım ve onlardan uzak kalamıyorum. 2. dönemki bu süreçte aklımda sürekli olumsuz düşünceler oluşmuştu örneğin ailemden birisine kötü bir şey olacak gibi. 2. yılıma başladığım zaman başlarda sorun yaşamadım ve sonrasında çok güzel bir ilişkim oldu. Erkek arkadaşımın varlığı bana güç veriyordu. Şimdi pandemiden dolayı ailemin yanındayım ve erkek arkadaşımla da yeni ayrıldık. Okuduğum şehre dönünce onu görünce ne yapacağım ya da onun verdiği güç yokken nasıl dayanacağım bilmiyorum. Ayrıca yurtdışında eğitim fırsatı kazandım ancak bu durumun korkusundan dolayı nasıl gideceğim hakkında bir fikrim yok ve korkuyorum. 20 yaşında bir genç olarak aileme bu düşkünlüğümü nasıl yenerim, nasıl yaşıtlarım gibi uzak olmaya dayanabilirim? Nasıl insanlara bağımlı olmadan yaşayabilirim?