Öncelikle yazdıklarınızın içinde özellikle, iki cümleniz üzerinde durmak istediğimi belirtmek isterim.

Öyle ki, ''Ben ise artık kendi düzenimi kurup işe başlayacağım. Fakat bunu yapmak bana çok zor geliyor. Bir yanım annemi yalnız bırakmak istemiyor. Bir yanım kendi hayatımı kurmak için can atıyor.'' cümlenizde artık, aile içerisinde, bir evlat olarak, elinizden geleni yaptığınızı, artık kendi hayatınızı şekillendirmek istediğinizi görüyorum.

Fakat özellikle de, ''Bir yanım annemi yalnız bırakmak istemiyor. '' cümleniz, yani buna dair düşünceleriniz, hayatınızın iplerini elinize almanızdaki en büyük engeldir.

Çünkü aslında, pek tabii annenize karşı sevginizden, yardımcı olmak istiyorsunuz fakat, zaman geçse de, sıfatlarınızın hala aynı kaldığını belirtmek isterim.

Öyle ki, karşı tarafın sıfatı anne iken, siz hali hazırda hala evlatsınız...

Bu yüzden aslında, bir evlat ne yapabilir ise, bunları yapmanız yeterli olacaktır.

Ki, yazdıklarınızdan aslında, görevlerinizi ve fazlasını da, yerine getirmeye çabaladığınızı görmek mümkün.

Fakat bu noktadan sonra, sorumluluk üstlendikçe, bu kez sizin sağlığınız, olumsuz yönde etkileneceği gibi, annenizi de, bu kez ilişkinize bağımlı kılma ihtimalinden söz etmemiz mümkün olacaktır.

Elbette ki canı sıkan bir durum fakat, öncelikle sizin kendi hayatınızı idama ettirdiğinizi görmek, annenizi mutlu edecektir.

Bunun yanında, belirli bir süre canı sıkılsa da, elbette ki, nihayetinde kendisi için, en uygun seçeneği bulmak için çabalayacak ve de kendisi için bir adım atacaktır.

Ona bu alanı tanıyın.

Bunun dışında, '' erkek arkadaşımın davranışlarını çok fazla izliyorum. Babam gibi davrandığı zaman kıyamet kopuyor. '' şeklindeki ifadeniz oldukça önemli.

Çünkü aslında ne siz annenizsiniz, ne de karşı taraf babanız...

Hal böyle olunca, bu gibi canınızı sıkan durumlar olduğunda, öncelikle yoğun duygunuzu tek başınıza yaşayıp, dinginleştiğinize emin olduğunuz bir an, ben dilini kullanarak, '' bu gibi durumlar olduğunda kendimi çok kötü hissediyorum, bunu düzeltmek için neler yapabiliriz?'' gibi yapıcı ve çözüm odaklı bir tavra girerseniz, ilişkinizin de, sağlıklı bir şekilde ilerlemesi için, elinizden geleni yapmış olursunuz.

Aksi halde, esasında karşı taraf da, duyguları ve düşünceleri olan bir, insan...

Süreç içinde size ilham olması adına, https://www.smokinli.com/blog/aile-ici-iletisimi-nasil-guclendirebiliriz/ ve https://www.smokinli.com/blog/en-mutlu-ciftlerin-ortak-olarak-uyguladigi-11-aliskanlik/ yazılarına göz atmanızı isterim.

Bu yüzden, kendinize, kendi yolunuzu çizme şansını verin, bu konuda cesaretinizden ödün vermeyin isterim.

Sonrası, çok daha sağlıklı olacaktır.

Sevgilerimle..

Merhaba,

Öncelikle yaşadığınız aile çatışmasında arada kaldığınızı görebiliyorum. “Ben ise artık kendi düzenimi kurup işe başlayacağım. Fakat bunu yapmak bana çok zor geliyor.” İfadesine dikkat ettiğimizde bunu açıkça görmek mümkün. Hem bir kuş misali özgürleşmek bu ortamdan uzak kalmak istiyorsunuz hem de geride kalan bu karmaşık ortamda anne ve babanızı düşünüyorsunuz. 

Ancak burada çocuk rolünden çok öteye geçmiş durumdasınız. Bir yetişkinin düşünmesi gereken durumlara maruz kaldığınızı açıkça görmek mümkün. “Nasıl yapacağımı bilmiyorum” demeniz bunun sizin sorumluluğunuzu aştığınızı göstermekte.  

Unutmamanız gereken bir durum var ki davranışsal ve düşünce üzerinde bir değişim istediğinizde bunu ancak karşı taraf kendisi farkına vardığında ve istediğinde yapabilir. Bu nedenle sizin yapabilecekleriniz kısıtlı olduğu gibi biz psikologlar da ancak yardıma açık insanlara dokunabiliriz. 

Karşı tarafın duygusal şiddetine tamam demek yerine onunla yaşamayı öğrenmek belki de bu küslüğe izin vermemek üstüne gitmek faydalı olacaktır. İnsan olarak böyle bir duruma tepkisel kalmamak zor olsa da bu tarz bir yaklaşım size de fayda sağlayacaktır. 

Burada üstünüze kaldırabileceğinizden fazla sorumluluk yüklemeden hayatınızı kurmaya devam etmelisiniz. 

Sevgilerle..