Yaşadığınız durumla ilgili olarak yatılı bir okulda eğitim gördüğünüzü, ailenizle pek vakit geçiremediğinizi ve bunun yanı sıra ailenizin sizi istemediğini düşündüğünüzü belirtmişsiniz. İçinde bulunduğunuz süreçte yaklaşık bir yıldır ailenizle birlikte yaşadığınızı ve evin her işini yaptığınızı belirtmişsiniz.

Bu noktada gereğinden fazla sorumluluk almanızla birlikte vakit ayırmanız gereken ana sorumluluklarınıza gerektiği kadar vakit ayıramadığınızı, bu nedenle hedeflerinize ulaşmak için vakit ayırmanız gereken çalışma durumunuzun aksadığını belirtmişsiniz. Bu süreçte ailenize çalışmanız gerektiğini ve onlara yardım edemeyeceğinizi söylediğinizde ailenizin bu duruma karşı çıkacaklarını ve sizi başkalarıyla kıyaslayacaklarını belirtmişsiniz. 

Bu süreçte gereğinden fazla sorumluluğun yanı sıra ailenizden duyduğunuz geribildirimlerin de yaşadığınız süreci fazlasıyla zorlaştırdığını belirtmeliyim. Bu noktada durumun çözümünün sağlanmamasıyla hissettiğiniz duyguların yoğunluğuyla birlikte sık sık ağlıyor olmanız da bu durumun ne derece zorlayıcı olduğunun bir göstergesi. 

Öte yandan başarılarınızın takdir edilmemesi, hak ettiğiniz değeri görmediğini düşünmeniz ailenizle aranızdaki ilişkiye zarar verebileceği gibi kendinize yönelik düşüncelerinizin de gerçekdışı bir biçimde olumsuz şekilde değişmesine katkı sağlayabilir.

Bulunduğunuz noktada çözüm noktasında ablanızla ya da tek başınıza ailenizle bu konu özelinde paylaşımda bulunmanızın faydalı olabileceği kanaatindeyim. Hissettiğiniz rahatsızlığı ben dili ile paylaşmanızın, sorumluluklarınızın üstesinden gelemeyeceğiniz bir biçimde artmasının size zarar verdiğini belirtmenizin ve aile içi iletişiminizi daha sağlıklı bir biçimde değerlendirmek adına neden yapabileceğinizi konuşmanızın faydalı olabileceği kanaatindeyim. 

Bunun yanı sıra yaşadığınız durumla ilgili olarak çözüm noktasında alternatiflerin geliştirilmesi ve yaşadığınız durumla baş etme stratejilerinin geliştirilmesi adına bir profesyonelden destek almanızın ve psikoterapi seçeneğini değerlendirmenizin faydalı olabileceği kanaatindeyim. 

Aynı zamanda yaşadığınız durumla ilgili olarak 

• Susan Forward tarafından yazılan Zor Bir Ailede Büyümek kitabına, 
• Jonice Webb tarafından yazılan Çocuklukta İhmalin İzi: Boşluk Hissi
• Çocuklukta İhmalin İzi: Çözümler kitaplarına, 
• Lindsay C. Gibson tarafından yazılan Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Yetişkin Çocukları adlı kitabına
• Jasmin Lee Cori tarafından yazılan Annenin Duygusal Yokluğu kitabına 

göz atmanızın faydalı olabileceği kanaatindeyim.

Merhaba, 

Öncelikle yaşadığınız durumdan dolayı üzgün olmanızın oldukça normal olduğunu belirtmek isterim. Aile içi çatışmalar ruh halini oldukça yoran ve üzen bir durumdur. 

Aile kişinin kendini en mutlu hissettiği alandır. Eve gittiğinde tüm sevgi ve ilgi ile kötü bulutlar dağılsa dahi evinde aile çatışmasına maruz kalan kişiler bunun yükünü ağır bir şekilde yaşamaktadır. 

Doğduğumuz andan itibaren birtakım roller üstleniriz. Birinin annesi birinin kardeşi birinin çocuğu, birinin patronu oluruz. Tüm bu roller çoğu zaman isteyerek verilse de çoğu zaman karmaşa içine girmektedir. Evinizde de bu rollerin anne ve çocuklar için yer değiştirdiğini görmek mümkün. Sorumlulukların çocuklara yüklenerek kaldırabileceğinden fazlasına maruz bırakmak ve yapabildiği başarılar yerine devamlı olmayan ile eleştirmek ailenin rahatlatıcı hissiyatını ortadan kaldırmaktadır. 

Yapıcı olan bir ortam da ben dili ile hisleriniz eleştirmeden ebeveynlere iletmek ve onlara durumu izah etmek bir yol olabilir. Ancak bu durum karşınızdaki iletişime açık olduğunda ve kendini değiştirmek istiyorsa ise yaracaktır. 

Eğer işi yaramaz ise bir aile danışmanlığı almak tüm ailedeki sorunlara kalıcı çözümler bulmanızı sağlar. 

Sevgilerle.. 

Yazdıklarınızı okuduğumda, tam da soru başlığınızdaki gibi, sizi oldukça zorlayan, ruhsal bir süreç içerisinden geçtiğinizi görmekteyim.

Bu noktada, bu zamana kadar, ''evlat'' sıfatınızı koruyup, ailenize karşı, her daim elinizden geleni yaptığınızı anlamaktayım.

Bu zamanlarda bunun artık bir sıkıntı olmasının nedeni ise, elinizden geleni, tüketmenizden kaynaklanmaktadır.

Bu durumda da aslında, fedakarlık ve özveri gibi, iyi gibi görünen fakat, oldukça tehlikeli olan iki kavramdan söz etmek isterim.

Her ilişkide eğer, karınızdan feda eder, özünüzden verirseniz, geriye sizden bir şey kalmaz...

Bunun için de aslında, evlat sıfatınızı koruyarak, bir evladın yapması gerekenleri, yani bu zamana kadar yaptıklarınızı, yapıp çekilmenizi isterim.

Ailenizin, elbette ki maddi ve manevi, yanında olun fakat, burada, ''elden geldiğince'' önemli bir kavramdır.

Öyle ki, her daim ailenizin sizinle birlikte olamayacağı gerçeğini göz önüne alırsak, önceliğiniz her zaman, sizin hayatta bir birey olarak barına bilmeniz olduğundan, odağınızı, kendinize çevirmenizi isterim.

Bu anlamda, sadece sınırlarınızı belirleyip bunda sebat etmenizi isterim.

Hatırlatmakta fayda var ki, niyetimiz, ailenizi değiştirmek değil, sizin, baş etme mekanizmalarınızı geliştirerek, kendi davranış örüntünüzü değiştirmek.

Bu anlamda, https://www.smokinli.com/blog/iliskilerde-asiri-fedakarlik/ ve https://www.smokinli.com/blog/aile-ici-iletisimi-nasil-guclendirebiliriz/ yazılarına göz atarak, https://www.smokinli.com/blog/gunumuzu-anlamli-kilmanin-tam-zamani/ yazısından ise, bir gününüzü, odağınızı ailenizden alıp, kendi hayatınıza aktarma noktasında, faydalanabilirsiniz.

Buradaki şifa, kabul ve sonrasındaki, kendinizle çalışmanızla gelecektir..

Sevgilerimle..