Ne yazdığımı neden yazdığımı bilmez bir halde burdayım. Yazmaya gerçekten ihtiyacım var mıydı bunu da bilmiyorum belki de bi gün böyle hissetmişim aa bak böyleymiş demek için bir kanıtım olsun istedim. Üniversiteden mezun oldum. Pandemi dolayısıyla alanımla ilgili düzgün bir işe giremedim. Seçme lüksüm de yok açıkçası aileme bakmak zorundayım. Kendimi inanılmaz sıkışmış hissediyorum ama mesela tamamen özgür kaldığım işe gitmediğim ve gitmek zorunda olmadığım bi evrende hayal edince de kendimi en az şimdiki kadar manasız hissediyorum. Her şeyi sorgulamak ve hiçbir şey olmamış gibi akışa bırakıp ot gibi yaşamak arasındayım ve ikisi de bana iyi gelmiyor gelmeyecek biliyorum.. Böylesi bunaldığım bir dönemde beş yıldır birlikte olduğum erkek arkadaşımla aramıza bir soğukluk girdi. İş beğenmediğimi ve mızmız biri olduğumu düşünüyor:) Maruz kaldığım dolandırıcı, psikopat, mobbing tillahı patronlarımı hiç dinlememişçesine.. Beni anlamadı ve o noktada benimde anlatmak gibi bi kaygım olmadı. Açıkçası ayrıldık mı ne olduk bilmiyorum. Onu bile sorgulamak içimden gelmiyor. Düşününce bir kere bile göz yaşı dökmedim. Sadece desteğine ihtiyacım varmış gibi hissediyorum yani olsa iyi olabilirdi belki.
Ama bu konuyla ilgili de inanılmaz donuk hissediyorum. Ailem, arkadaşlarım, erkek arkadaşım tarafından sevilen, saygı duyulan, fikirleri önemsenen gerçekten tatlı bi kızdım da aslında.(şu an öyle olmadığım için söylemedim bu arada, olayları dramatize etmek gibi değil). Neden böyle oldu anlayamıyorum bi anda çok keyifli bi film izlerken elektrikler kesilmiş gibi. Elektrik kesildi diye kime kızacaksın ki.. Hayat bundan sonra böyle mi devam edicek 27 yaşa yaklaşırken Kurt Cobain sendromu geçirmek herkesin başına gelen bir şey mi acaba? Son ergenlik sancısında mıyım diye bile düşünüyorum..
