Esasında yazdıklarınızı okuduğumda, kıymet verdiğiniz ve gördüğünüz bir ilişkiye sahip olduğunuzu görüyorum.
Öyle ki pandemi gibi dış etkenlerin yanında, sizi ruhsal anlamda zorlayabilecek kendi birçok içsel ve dışsal etkenlerinizle de, bir sosyal desteğe ihtiyaç duymanızın çok doğal ve aslında, gerekli de olduğunu söylemek isterim.
Çünkü aslında, büyük travmalar yaşayan kişilere sorduğumuz bir soru olan ''Hayatınızda sizi dinleyecek, konuşabileceğiniz 1 kişi var mı?'' sorusu, burada da kıymetini göstermekte.
Aslında küçük gibi görünse de, bu sosyal desteğin, sihirli ve anlamlı bir tesiri vardır, iyileşme anlamında.
Bu yüzden de aslında sizin, '' Sizce doğru mu bu yaptığım?'' sorunuzla aslında, doğru olanı yapmadığınızı bildiğinizi görüyorum.
Öyle ki siz karşı tarafın ne annesi ne de terapistisiniz, aynı şekilde karşı taraf da.
Fakat, '' bu sefer kendi derdimi unutup onu teselli etmeye çalışıyorum konuyu değiştiriyorum'' diyebildiğiniz gibi, bu fırsatı karşı tarafa da tanımalı, ve eğer üzülüyor, huzursuz oluyorsa, bunu ifade edebilmesi ve hatta çözebilmesi için, alan tanımalısınız.
Çünkü gelişim ancak böyle sağlanır ve sizin de söylediğiniz gibi, siz birbirini seven, mutluluğu da derdi de paylaşan, iki sevgilisiniz.
Ve inanın, işlerin böyle, sıfatları koruyarak ilerlemesi, çok daha sağlıklıdır.
Bu aşamada konuşulan derde deva bulunuyorsa ne ala.
Bulunamıyorsa dahi, paylaşmanın ve dinlenilmenin verdiği şifa da, bizim için kafidir.
Sevgilerimle..:)