Merhaba,

Yaşadığınız bu zorlayıcı durumda, sizin için önemli olan sonucun ne olduğuna karar vermeniz gerekmektedir.

Arada kalmak mı yoksa bu ilişkinin iyileştirilmesi mi?

Yazdıklarınızdan anladığım kadarıyla, ikisi de doğal olarak şu an ön planda olduğunu görmekteyim. Öncelikle aile içi çatışmaların en çok diğer fertleri etkilediği kaçınılmaz bir sondur. 

Bu durumda çocuklar rol çatışması içine girerek annenin görevini üstlenmek zorunda kalabilir. Normalde ebeveynlerin idare edeceği çatışmaları keseceği ortamda çocuklar bunu üstlenmeye çalışabilir. Ancak bu dudum daha da yorucu bir sürece sürüklenmenize neden olabilir. 

Bu nedenle özelikle annenize daha sonrasında ablanıza yaşanan durumların sizi üzdüğünü belirterek yapıcı bir ortamda Aile terapisine gitmeleri için ikna etmek en doğru yol olacaktır. 

Altından kalkamayacağımız sorumluluklar altına girmek düzeltemeyeceğim sıkıntıları sırtlamak işlevsiz ve olumsuz düşünceler geliştirmemize neden olabilir. Bunu da bu aşamada engellemek önemlidir.

Sevgilerle..

Yazdıklarınızı okuduğumda, esasında kalbinizde birçok duygu barındırdığınızı görebiliyorum.

Öyle ki, tek niyetinizin huzurlu bir aile ortamı yaratmak olduğu aşikar.

Fakat tam bu noktada, bu isteğin sadece sizinle kısıtlı kalması, sizi de kısıtlar hale gelmiş...

Söz konusu aile olduğunda, elden gelenin fazlasını yapmak, her daim isteriz.

Fakat burada doğallığı bozan, esasında, yardım talep etmeyen birine, yardım etmemizdir.

Öyle ki, kişi bu yardımı talep etmediğinden, bu yardıma sahip olsa da, bunu kullanmayacak demektir; çünkü içselleştirmemiştir.

Bunun yanında, nihayetindeki mutlu tabloya ulaşmak adına attığınız her bir adım ise, artık enerjinizin bittiği yerde, kendinize eziyet olarak dönmektedir.

Çünkü, sizin maratonunuz bitmesine rağmen, anne ve ablanız, bu maratona devam ediyor diye, güçsüz, susuz kalmış bir şekilde, koşmaktasınız.

Burada da devreye aslında, iyi sandığımız 'fedakarlık' ve 'özveri' kavramları girmektedir ve de bütün sıkıntıların, kaynakları olarak karşımıza çıkarlar.

Çünkü uçak düşerken, oksijen maskesini dahi çocuğundan önce anne takarken, bu ışıkta bizlerin karımızdan feda ettiğimizde, özümüzden verdiğimizde, geriye bizden hiçbir şey kalmaz...

Tam da bu noktada, gücünüzün tükendiğini görüyorum.

Bu yüzden bu döngüyü kırmak için, muhatabı olmadığınız bu savaştan çekilin isterim.

Ortada bir sıkıntı varsa dahi bu, bu iki kişiyi ilgilendirdiğinden, sizin aşırı çabanız, karşı taraflara ''çabasızlığı'' öğretmektedir.

Çünkü nasılsa siz, mücadele ediyorsunuz.

Oysa, biraz geri çekilip, sağlığınızı yeniden ele almak adına kendi kaynaklarınızla meşgul olduğunuzda, bu iki taraf, bir karar vermek zorunda kalacaklardır.

Her ne olursa, bırakın.

Çünkü bu şekilde mücadele etmek durumunda kalacaklarından, bir şekilde, kendilerine bir çıkış yolu, ancak bu şekilde bulabileceklerdir.

Bu yüzden, aile dışında, sosyallik, okul, iş, spor, kişisel gelişim, hobi gibi süreçlerinize tekrar yönelip bu alanları besleyip ve yine bu alanlardan beslenmeniz, şifaya kavuşmanızı sağlayacağı gibi, anne ve ablanızı da, bir tercihte bulunma ve bu tercih sonrası sorumluluğu üstlenme noktasında zorlayarak, aslında geliştirecektir.

Acı, gerektiği yerde yaşanırsa, mucizevi bir şifaya sahiptir.

Sevgilerimle..