Ben kendimi bir türlü sevemiyorum kendimi değersiz hissediyorum. Özgüvenim düştü. Üniversite son sınıftayım ama kendimi başarısız temel hissediyorum. Iş hayatına girince hicbir sey beceremeyecekmisim gibi düşünüyor ve korkuyorum. Konuscak içimi dokcek kimse yok cevremde. Ailemle yaşıyorum ama ailem bile artık bana batmaya başladı. Tahammülsüzlestim. Kendimi mutlu ve degerli hissedemiyorum. Dışardan cok güzel ve özgüvenli durduğum söyleniyor ama içimde kendimi ezik görüyorum resmen. Hicbir hobim ilgi alanım keyif aldığım hicbir sey yok ot gibi yaşıyorum. Kimseyle konusmak gorusmek istemiyorum sadece kendime yakin hissettigim insanlarla konuşmak istiyorum ama onlarda bıktı benden ben aramayınca kimse aramıyor zaten. İnsanların ustune gitmek darlamak istemiyorum. Hep bir sıkıntı karamsarlık mutsuzluk yaşıyorum. Mutlu olamıyorum, birisi bir sey diyince altında bir sey ariyorum. Acaba bir sey mi demek istedi kötü bir sey mi ima etti vs vs. Bu sosyal hayatimi iliskilerimi bile etkiliyor. Bu yüzden erkek arkadaşım bile beni terk etti. Artık değişmek mutlu kendine güvenen, olumlu düşünen bir insan olmak istiyorum. Aklımdan gecen kötü düşünceler yüzünden kötü bir insan olmaktan korkuyorum. Uzman desteği almak istiyorum ama öğrenci olduğum için bütçem buna yeterli degil. Devlet hastanesindeki hekimlerde sadece ilaç tedavisi uyguluyor. Kimyasallara bağlı olmak istemiyorum.