Öncelikle yazdıklarınız içinde, sizi en çok üzenin, '' konuşsam da iyilik yapsamda fayda etmiyor '' cümleniz olduğunu görmekteyim.

Öyle ki, büyük kardeş olarak, elinizden geleni yaptığınızı fakat, aynı şekilde karşılık görememenin verdiği üzüntüyü yansıtmaktasınız.

Fakat, tam olarak burada bunun cevabı aslında, ''Kardeşimle aramızda on yaş var '' cümlenizde saklıdır.

Öyle ki, aradaki 10 yaşlık var, esasında anlamlı bir zaman dilimini içerdiğinden, yetişkinlik döneminde dahi, aynı şekilde düşünce, duygu durumu içerisinde, olamamanız söz konusudur.

Yaşlar, evreler ile geldiğinden, her evrenin ihtiyacı farklı olduğundan, şu anda kardeşinizin ''ergenlik'' süreci ile mücadele etmektedir.

Bu noktada esasında, '' Kendimi çok değersiz ve mutsuz hissediyorum'' cümlenizdeki algıyı yıkmak isterim.

Öyle ki, şu an kardeşinizin tek odak noktası, kendisi ve kendi dünyası olduğundan, esasında adımları, kişisel bir hedefi içermemektedir.

Çocukluktan çıkıp artık kendini, insanları, hayatı keşfettiği, bu hayat içerisinde kendine bir yer bulmaya çalıştığı bu dönem, doğal olarak birçok tepkiyi de beraberinde getirecektir.

Bundan dolayı, esasında odağınızı, kardeşinizden çevirdiğiniz her an, şifanın ucundan tutacağınızı belirtmek isterim.

Çünkü, hali hazırda sıfatınız henüz hala ''kardeş'' ve ''evlat'' olduğundan, bahsettiğiniz bütün bu problemler, ebeveynlerinizi ilgilendirmektedir.

Sorumluluğu üstlenmeye çalıştığınız an, pek doğal olarak bu yük, size fazla gelip, sizi yormaya başlayacaktır.

Bu yüzden, kendi hayatını yaşamaya hakkı olan bir evlat gibi, odağınızı kendi yaşamınıza çevirin isterim; sosyallik, okul, iş, spor, hobi kişisel gelişim.

Burada, siz kendi kaynaklarınızı ve doğal olarak psikolojinizi güçlendirirken, asıl sorumluluk ailenizde kalacağından, artık ebeveyn - çocuk ilişkisi, olması gerektiği gibi ailenizin arasında haklı dağılımını yapacaktır.

Siz ise bu süreçte ben dilini kullanarak, kendisine her an yanında olduğunuzu ifade ederek, onunla sohbet vari, kendi deneyimlerinizi paylaşarak konuşmanız, bu konuşmaların da gerçekliğini davranışlarınızla göstermeniz, en anlamlısı olacaktır.

Çünkü, sıkıştığı an, hayata daha önceden başlamış ve deneyimlerine ihtiyaç duyduğu büyük kardeşe, yani size, gelecektir.

Ayrıca ilham olması adına, ''https://www.smokinli.com/blog/aile-ici-iletisimi-nasil-guclendirebiliriz/'' yazısına göz atmanızı isterim.

Sevgilerimle..

Merhaba,

Öncelikle yaşadığınız durumda kardeşinizi düşünmenin oldukça normal olduğunu anlamak mümkün.

10 yaş kardeşiniz ile aranızda bir nebze kuşak farkı yaratabilmektedir. Özellikle eğer ergenlik döneminde ise öfkesi ve sizi kıskanıyor olması ile tepkisel davranması oldukça normaldir. Genellikle kardeş ilişkileri küçük kardeş de ergenliğini atlattıktan sonra normal sürecine geçer. Kardeş paylaşımı dediğimiz durum başlar.

Kendinize yansımadığınız ayna nedeni ile sizin de benzer davranışlarda bulunduğunuzu görmek mümkün değildir. Bu aşamada ebeveynlerden destek almak ve kardeşiniz ile paylaşımda bulunmalarını sağlamak önemlidir. 

Çünkü;

Genellikle ebeveyn çocuğunun büyüdüğünü kabul etme zorluğu ve konunun hassasiyeti nedeniyle ergenle konuşmaktan kaçınır. Yaşanılan her olayda karşı tarafın anlatmasını bekler. Oysa ebeveyne böyle bir konuda çocuğu ile konuşmak ne kadar zor geliyor ise ergen için bu zorluk daha fazla geçerlidir. Bu nedenle belki karşı taraf ile iletişime geçmek bir çözüm olacaktır. 

Sizin ebeveyn rolünü üstlenerek böyle bir sorumluluğa dahil olmanız doğru olsa bile ağır sonuçlara neden olabilmektedir. Bu nedenle bir büyüğe danışmakmantıklı bir adım olacaktır. Aileniz ile yargılayıcı olmayan bir konuşma yaparak, sürece dahil etmeli ve devamında birlikte davranmalısınız. 

Sevgilerle..