Sevgilimle tanistigimizdan beri ayrı şehirlerdeyiz. 2.yilimiz doldu. İlk zamanlar öğrenciydim,ilerisini dusunmuyordum. Şimdi çalışıyorum o benden 6 yaş büyük. O tanistigimizda da çalışıyordu. Okul biterken bana 'şu okulu bitir hemen yüzük takicam' diyordu. O zaman ciddi söylüyor sanmıştım ama öylesine vaadde bulunmuş sonradan farkettim. Şimdi yüzüne söyleyince kabullenmiyor lafı değiştiriyor. Halbuki ben öğrenciyim diye çevresi alay eder diye beni saklamış herkesten. Ben işe girince söylemiş etrafına beni. Annesinin de mesleğimi beğenmediğini annesi vefat ettikten sonra itiraf etti bana. Hep ayakta uyutulmus gibi hissediyorum artık.
Pandemi nedeniyle de 2 ayda 3 ayda bir görüşüyoruz yüz yüze. Önceden 2 hafta bir haftasonlari gorusurduk. Bende de eskisi kadar buluşma heyecanı yok gibi hissediyorum,önceden 2 haftada bir bulusamayinca sürekli kızardım ya da mesajlarıma cvp vermeyince vs. Mesela en son 2 ay önce yüz yüze gorusmusuz ama rahatsız etmiyor artık beni bu durum. Buluşmamak daha iyi geliyor. Buluşunca da hep aynı yere gidip oturuyoruz,diğer sevgililer gibi bir ilişkim olmadı hic. Birlikte bir aktivite yapmak gibi mesela.
Önceden o rahatsız olmuyordu bulusamamaktan şimdi ben rahatsız olmuyorum. O sürekli evlilikten bahsediyor ama bir icraatte bulunmayacağını biliyorum, sadece gaza gelip konuşuyor gibi hissediyorum. Zaten hiç birlikte zaman geciremeyince.evlensem aynı evin içinde gecinemeyecekmisim gibime geliyor. Dün bunların hepsini söyledim. Derdin ne dedi bana. Şimdi tavır yapıyor. Şu an küs olmak da rahatsız etmiyor. Niye böyle hislere kapiliyorum,geçici mi bu süreç?