Merhaba,
1 yıldır ilişkimiz var. Yaklaşık 8 aydır birlikte yaşıyoruz. Genel olarak bahsetmem gerekirse ; 2 sene önce batmış, ailesi batınca terketmiş ve eski sevgilisi batınca terketmiş ve eski sevgilisi ile çalışmaktaydı. (biz birlikteyken 4 ay kadar çalışmaya devam ettiler.) Erkek arkadaşım hayattaki kendi deyimiyle her şeyini kaybetmiş ve uzun sure toparlamaya uğraşıp hayatta kendinden başkasının ona fayda sağlayamayacağını savunan bir insan haline dönüşmüş.
Neyse konuya geleyim. Biz tanıştığımızda her şeyi bana anlattı. Ben ilk sevgili olma niyetinde değildim. Zamanla gelişti ve onu çok sevdim. Ancak ilk 4 ay eski kız arkadaşı bizi çok taciz etti . Tabi oda izin verdi. Resmen 2 kadın 1 adam moduydu. Şu an dönüp bakıyorumda ilk zamanlar oda aramızda kalmıştı. Bence kuyruk acısı büyük. 6 seninin uzerine battı diye terkedilmiş. Ailesi batınca çocuğu suçlamış ve sırt çevirmişler. Aslında erkek arkadaşım gercekten iyi bir insan. Ancak yaşadıkları seyler fazla yogun. Sonuç olarak konuya gelirsem çok umursamaz.
Yani sanki annesinin, eski sevgilisinin, ailesinin ve maddiyatına onu terkettiği gibi ben de terkedecekmişim gibi hissettiriyor. Hem bensiz olamıyor hem ben buyum diyor. Yani bazen hissizliği ve umursamazlığı beni delirtiyor. Bazende insanlığına hayran kalıyorum. Çok zor bir durum. Ayrılmak istediğimde sen bilirsin ben buyum diyor. Evden ayrılmaya gelince gidersen bir daha olmaz diyip gitmemem icin her numarayı deniyor. Şaka gibi yani ben gercekten iyi zamanlardaki halini çok seviyorum ancak ben yokmuşum gibi kendine oluşturduğu o umursamaz, kendi keyfine yaşadığı hali de aynı evde olunca insani çok rahatsız ediyor. Nasıl anlayabilirim bilemiyorum ama kafam çok karışık. Bir an diyorum süper hersey birbirimizi anlıyoruz.
Sonra pat bir lafla bir bakışla duvarlar iniyor ve sadece o var. Beni umursamazlıkla cezalandırıyor. Kendimi yok gibi hissediyorum. Ve hep ben sucluyum. Abartan benim, üzülen benim, kızan benim bla bla bla..
İstemediği bir şey varsa hep bahaneler hazır. Beni üzecek, kıracak laflar edilir ben kendimi savunmaya başlarım ve bingo tuzağa düşmüş olur ve hatalı olurum. 2 kişilik bir ilişkide 2 kişi yerine her şeyi umursayan benim. Fix cümlemiz yapmasaydın Meryem, etmeseydin, ben buyum kabul et Meryem, normal davranıyorum vs vs vs. Ben normal davranışını istemiyorum insan gibi varlığıma saygı duyup ilgilensin istiyorum. Ona anlatıyorum ama cevaplar beni ve sabrımı artık zorluyor. Özetlemem gerekirse, ben onun canini acıtmadım ama bedel ödüyor gibi hissediyorum.
Ben varım ve hayatındayım. Birey olmasina engelde degilim. Ama her tartışmada hatalı benim (bence %50 olabilirim) ve onun hiç bir şey umrunda değil. Ilk adımı hep atması gerekende benim. Ne diyebilirim daha bilmiyorum. Bunlar kötü özellikleri iyi bir sürü özelliği var ama bu kötü yonu yüzünden ayrılma noktasındayım. Benim var olduğumu ve bu yolda beraber yürüdüğümüzü anlamasını istiyorum. Ne yapmalıyım?