Merhabalar. Ben galiba bir ay önce ruh eşimi buldum. Senelerdir tanıyormuşum gibi hissediyorum. Tüm kriterler o kadar uyuyor ki. Daha ilişkimizin bir aylık olmasına rağmen beni çok güzel etkilediğini, çok yararlı şeyler kattığını hissediyorum. Çok hızlı ilerlediğimizin farkındayım, fakat kasmak istemedik, akışına bıraktık. Taktiksel yürüdüğümüzde çok yoruluyorduk ikimiz de. O yüzden içimizden geldiği gibi davranmaya karar verdik. Çok saygılı, olgun, entelektüel, bilgili, aşka sevgiye değer veren bir vatandaş var karşımda.
Fakat kafamı kurcalayan bir şey var. Ben hayatımda iki kez aşık oldum.ikisi de hüsranla bitti. Çok büyük travmalar yaşattı aşk bana. Karşımdaki insana aşık olmadığımı düşünüyorum, çünkü içim kıpır kıpır etmiyor, heyecanlanmıyorum, Leyla olmuyorum. Onunlayken içimi huzur, güven ve rahatlık kaplıyor. Kendimi adeta bir bebek gibi hissediyorum yanında. Beni gözünden sakınıyor.
Acaba aşık olmamam bir sıkıntı mı? Veyahut aşık olmadan bir ilişki yürütmek doğru mu? Sırf aşık değilim diye ilişkimi daha bağlanmadan direkt şimdiden bitirmeli miyim? Çünkü benim için aşk ilk görüşte olur. Zamanla yeşeren duygu sevgidir. Fakat herkesi sevebilirsin. Arkadaşlarını, aileni... Ona geçmişteki yaşadığım kötü tecrübeler yüzünden aşık olamamam ona karşı yapılan bir haksızlık mıdır, daha doğrusu aşık olmadan devam etmem onu incitir mi? Onun gibi güzel seven bir insanın benim gibi aşka küsmesini istemem...Hele ki benim yüzümden.
