Yaşadığınız durumun size ne kadar eziyet verdiğini tahmin edebiliyorum.

Bir yanda annenize olan kızgınlık, bir yanda da babanıza olan üzüntünüzün altında adete, ezildiğinizi hissediyorsunuz.

Verdiğiniz her bir tepkinin öncelikle, çok doğal olduğunu belirtmek isterim.

Bu doğallığı bu noktada bozan tek şey, sizin çocuk sıfatınız dışına çıkmanız olur.

Öyle ki, bir şeyler yapmak istiyor, bir yerden başlamak istiyor, fakat ne yapacağınızı ve yapacaklarınızın da nasıl sonuçlanacağını bilmiyorsunuz.

Sırf bu yüzden, çocuk olma hakkınızı kullanmanızı isterim.

Siz, şu aşamada ne anneniz için bir avukat, ne de babanız için bir terapistsiniz.

Bunu lütfen kendinize hatırlatın.

Aksi, var olan sıfatınızın değişmesi, bu da haddinden fazla yük almanız ve zarar görmeniz anlamına gelebilir.

Eğer bu bilginin sizinle kalamadığından emin olursanız, bunu anneniz ile paylaşmanız en sağlıklısı olacaktır.

Gerisi gerçekten de, anneniz ve babanızı ilgilendirir.

Çünkü, bu bilginin muhatabı anneniz olduğundan, onunla gerekçeli ve anlamlandırma yapabildiğiniz bir konuşma gerçekleştirirseniz, birlikte ortak bir yol belirlemeniz, bu süre içerisinde de çocuk sıfatını koruyor olmanız, en sağlıklısı olacaktır.

Burada sizinle ilgili en önemli nokta, normal şartların dışında olan bir durumla karşı karşıya kaldığınızdan, bu duruma bir kriz gözü ile bakacak olursam, krizde yapılan en önemli şeyin, rutinlerinizin devamlılığını sağlamanızı isterim.

Normalde, bir gün içerisinde ne yapıyorsanız, onlara devam ettiğinizden emin olun; sosyallik, okul, spor, hobi gibi.

Bunun yanında, beslenme ve uyku düzeninizin de sağlıklı ilerlediğinden, öğün atlamadığınızdan ve günde 7 8 saat uyku aldığınızdan emin olun isterim.

Bu sayede, beden sağlığınıza yatırım yaptığınız gibi, psikolojik sağlığınızı da güçlendiriyor olacaksınız.

Sevgilerimle