Öncelikle yazdıklarınızı okuduğumda, masumane sevginizin ne denli büyük olduğunu ve bunu ifade etmenize rağmen aklınızda uçuşup duran ''bu durumda benim nasıl bir tavırda olmam lazım bilmiyorum'' düşüncelerinizi görebilmekteyim.

Esasında burada mesele, tam olarak da masum gibi duran, özveriniz.

İlişkiye atfettiğiniz anlam ve bunu kaybetmemek adına kendinizden verdiğiniz aşikar.

Fakat, bir ilişkide özünüzden verirseniz, geriye sizden hiçbir şey kalmayacaktır...

Nitekim, öyle bir döngüde de buraya yazmaktasınız.

Bir ilişkide en kıymetli olan ''paylaşmak'' olduğundan, siz, ''vermeye'' alıştıkça, karşı taraf da ''almaya'' alışmıştır.

Hali hazırda, almak üzere kurduğu bu ilişki sisteminde, siz ne zaman ki, almanın sizin de hakkınız olduğunu ifade ettiğinizde, karşı tarafın düzeni bozulduğundan, ayrılık esasında, bir kaçış noktası olmuştur.

Burada, bu süreç sevgiden bağımsız olarak, ilişki, sizi ''paylaşmaktan'' uzak kıldığı gibi, esasında ilişkide tek taraflı çabanız olduğundan, masanın bir ayağına yüklenen yük gibi, devam ederse, sizi uzun vadede yıpratacaktır.

Bu yüzden bu süreci anlamlandırmada ilham olması adına, https://www.smokinli.com/blog/iliskilerde-asiri-fedakarlik/ yazısına göz atmanızı isterim.

Bu döngüyü kırmanın yolu ise, karşıya beslediğiniz bu büyük sevgiyi, ''önce kendinizle'' paylaşmaktan geçmektedir.

Bundan sonra ise, sizin de almak için durduğunuz zaman, ilişkinin seyrini görme şansınız olacaktır.

Bu aşamada ise kendinize, ''Bu ilişkiye devam etmemin yararları ve zararları neler? 1 sene sonra bu zararlarla kendimi nasıl görüyorum? 1 sene sonra hayatta kendimi nasıl görmek istiyorum? Bu isteğime ulaşmak için bugün kendi davranışlarımda ve hayatımda neleri değiştirmem gerek?'' sorularını bir kağıda yazarak sormanızı ve cevaplamanızı isterim.

Bu cevaplar sizin, uzun vadeli yol haritanızı oluşturacaktır.

Buradaki sesinize güvenin.

Sevgilerimle..