Merhaba, nereden nasıl başlayıp anlatacağını bilememekteyim fakat bu duygu içimi yiyip bitiriyor. 14 yıldır konuşmadığım ilk okul arkadaşım var annelerimiz çok yakınlar bizden çok onlar görüşürlerdi. Arkadaşımla çok başka hayatlarımız oldu, fakat biliyorum ki ben onun çocukken en saf duygularla sevdiği biriydim. Aradan yıllar geçti son zamanlarda sık sık görüşmeye başladık. Zor olsa da bir bahane bulup görüşmeye çalışıyoruz. Çocukken yaptığımız şeyleri konuşuyoruz eski okulumuzun bahçesinde oturup her anımızı paylaşıyoruz. İkimizde o zamanlarda o banktan hiç kalkmak istemiyoruz. O şiiri çok sever ve çokta güzel okur. Şiir okumaya başladığında sanki o an dünya durmuş gibi hissediyorum. O gökyüzüne bakarken ben ona dalıp gidiyorum. Bu duygular beni çok korkutuyor. Bir ilişki yaşayıp sonra onu kaybetmek istemiyorum. Ama onu her an her dakika görme isteğime de engel olamıyorum. Ben duygularımı saklamayı beceremiyorum. Gözlerime bakan herkes farkında sürekli onun konusunu açıyorum bize geldiğinde tek ikimiz kalıp sohbet etmek istiyorum. Ben bu duyguları aşmak istiyorum. Korkuyorum. Onu kaybetmekten kırmaktan üzmekten.