Merhaba. Öncelikle yaşadığınız durum çok ağır ve bu süreç çok yeni. Bu yüzden bu süreçte yaşadığınız şeyler, hissettiğiniz duygular çok doğal. Şu an çok yoğun bir yas sürecindesiniz. Kürtaj kendi kararınızla yaşanan bir operasyon olduğundan dolayı "kendi çocuğunuzu öldürme" düşüncesinin içerisinde bulunmanız çok normal ancak sizin de partnerinizin de bu sorumluluğu alabilecek bir durumda olmadığınızı belirtmişsiniz ve böyle bir durumda dünyaya bir çocuk getirmek hem sizin için hem de bebek için olumsuz olabilirdi. Eğer bir bebeğe hazır olsaydınız, maddi ve manevi durumlarınız bir bebek büyütmeye elverişli olsaydı neden böyle bir karar vermek zorunda kalasınız ki sonuçta? Çok zor olmalı bu durumu kabullenmek, bu durumu kaldırmak. Kendinizi suçlamanız da anlaşılabilir ancak kendinizi suçlamak yaşananları kontrol edebilmenizi sağlamayacaktır. Maalesef acı da olsa bunlar yaşandı ve yaşanan şeyleri değiştiremiyoruz. Ancak bugünümüze etki edebiliriz. Aklınızdan birçok düşünce geçiyor olabilir ve benim bunları bilmem mümkün değil maalesef. Böyle bir şeyi yapacak birisi olmayabilirsiniz ve bunu yapmak size çok ters gelmiş olabilir, sevgililik-evlilik konuları hakkında çatışmalarınız, dini olarak çatışmalarınız olabilir. Bunlar olmayadabilir tabi ki. Ben sizi yargılayacak bir üst kişi değilim. Bir psikoloğum ve sizin ruh sağlığınızı düşünebilirim sadece ve çok fazla şey hakkında çok fazla düşünmek, kendinizi suçlamanın size zarar verebileceğini söyleyebilirim. Yaptıklarınızla sizi yargılayamam da, bu sizin hayatınız ve hayatınızda yanlış kararlar yanlış şeyler yapmış olabilirsiniz. Yaşanan şeylerin, kaldırılması zor sonuçları olsa da sonuçta bir insansınız. Elbette hatalarınız olacaktır. Önemli olan bu hatalarınızdan, ileride sizi mutlu edebilecek sonuçlar, dersler çıkarmaktır. Henüz çok yeni bir yas sürecindesiniz. Yaşadıklarınız, hissettikleriniz o kadar normal ki şu an. Neyi, neden yaptığınızı en iyi siz bilebilirsiniz, belki şartlar farklı olsaydı böyle bir şeyi yapmazdınız. Düşündüklerinizin, hissettiklerinizin doğal olduğunu ve geçeceğini bilmenizi isterim. Bu ne zaman geçer kişiden kişiye değişir. Anlatmak istemeniz, sürekli bundan bahsetmek istemeniz, belki ağlamanız normal ve gereklidir de. İçinize atmak bu süreci zorlaştırmaktan başka bir işe yaramayacaktır. Eğer partnerinize artık anlatmak istemiyorsanız belki istediğiniz, sizi yargılamayacağına emin olduğunuz birine anlatabilirsiniz. Ancak bu süreçte partnerinizin de yanınızda olması gereklidir diye düşünmekteyim. Acınızı yaşamak için, üzülmek için kendinize zaman verin. Bilmelisiniz ki bu düşüncelerden bu hislerin yoğunluğu azalmadan kurtulabilmeniz çok zordur. Bu yüzden bu hisleri yaşamanız gereklidir. Bu sürecin ne zaman azalacağı kişiden kişiye değişebilir ancak eğer tek başınıza baş edemeyeceğinizi düşünürseniz, bu hisleriniz giderek artarsa ve bu sürecin çok uzayacağını düşünürseniz, yüz yüze (online da olsa) görüşebileceğiniz, kendinizi daha derin ve daha uzun açıklayabileceğiniz bir psikologdan terapi almanız daha iyi olabilir, bu konuda çekinmeyin lütfen. Biz size sorular üzerinden bu kadar yardımcı olabiliriz maalesef. Umarım bu süreci sağlıklı bir biçimde atlatırsınız. İyi günler dilerim. :)