Annem ve babamın arasındaki ilişki hep çalkantılıydı. Bunlara alışmıştım ama artık kaldıramıyorum. Her sinirlendikleri şeyin hıncını benden çıkaramazlar yani suçlu olmadığım bir şey için neden azar işitiyim? İçimdeki ses artık o kadar kuvvetlendiki sanki artık benimle konuşuyor, o kadar insanlardan uzağım artık. Gerçi yalnızlık çok da kötü olmasa gerek, bağımlılık yapıyor bırakamıyor insan. Her neyse, daha iyi anlamanız için durumu size anlatayım.
Annem ve babam -yine- dün tartışmışlar. Aralarında bir gerginlik. İlk gün ben hiçbir şey demedim. Bugün annem işten geldikten sonra otururken sohbet ediyoruz ben annem ve yengem. Bu hikayede yengemin bir önemi yok yani sadece orada onun da olduğunu bilin. Laf lafı açtı annemle babamın arasında meseleye geldi. Ben dedim ki gerçekten de öyle olduğunu düşünerek: Biz insanlar sürekli insanların değişmesini bekliyoruz ama kendimiz sevmeyi hiç düşünmüyoruz, dedimAnnem de bunun üstüne: Ben kendimi seviyorum, dedi sert bir çıkışla. Neyse aradan 3-4 saat geçti akşam yemeği yedik, babam geldi. Ben de anneme dedim ki "anne yemeği hazırla da ben de yemeği götüreyim." Annem de öfleye püfleye hazırladı yemeği tabi o iki dakikada da hemen sinirlendi. Bana dedi ki "yemekleri tepsiye koy". Ben de tamam dedim tepsiyi aradım önce bulamadım çünkü sonra bana döndü ve "üfffff" dedi. Ben de tabi orada çok sinirlendim çünkü o anda hiçbir şey olmamıştı, annem babamla yüz yüze bile gelmemişti,konuşmamıştı. Her neyse ben yine bir şey demedim. Yemeği babama götürdüm ya sabır diyerek. Anneme sinirlendiğim yüzüme anında vurmuştu ve benim annem katlanılmaz biri. Ona göre her zaman o haklı, her derdin en ağırını o çeker, her daim o kadar çok iş yapar ki çok yorulur. Yani pis huyları var annemin. Ha bir de haklı olsun olmasın hep trip atar. Sonra odama geçtim kitap okumaya başladım. Annem geldi "Noldu sana yine bir şeyler oldu, bana mı sinirlendin?"dedi burnunu havaya kaldırarak. Ben de "hayır sana sinirlenmedim, babama sinirli olduğun halde hıncını neden benden çıkarıyorsun?"dedim. İşte annecim ben size sinirlenmiyorum da beni yanlış anlamayın da falan filan bir şeyler dedi ayakkabısı aldı, sözümü bitirmemi bile beklemeden çıktı, kapıyı da yüzüme örttü gitti. Her seferinde de bunu yapıyor. Ben de bu sefer çok fazla sinirlendim ama yine sesimi çıkartmadım çünkü benim 8 yaşında anne baba sevgisine ve ilgisine aç bir kız kardeşim var. O ortamda eğer ben tüm nefretimi kussaydım çok daha kötü olurdu o da kötü etkilenirdi. Ama ben annemle aklımda konuşuyorum ciddi ciddi. Hatta ne dediğimi de yazayım:
Beni iyi dinle! Senin aldığın hiçbir sorumluluk falan yok! Herkesi idare ettiğin falan yok! Sadece işe gidip orada da aptal arkadaşların ve sen gün botunca kahkaha atıp eğlenip eve geliyorsun. Eve geldiğinde de altında babanı affedememen yatan sinirini bizden çıkarıyorsun! HA BİR DE ŞU VAR Kİ KAZANDIĞIN PARANIN HEPSİNİ GİDİP BİR GÜNDE HARCAYAN, İSRAFÇI KİNCİ BENCİLİN TEKİSİN! SENİN TÜM HAYATIN BU!
Evet biliyorum biraz sert ama gerçek hislerim bunlar. Babama da var:
SEN DE BABA SORUMLULUK ALMAYI REDDEDEN İNSANIN BİRİSİN!
İkisine ortak olarak söyleyeceğim şey şu:
SİZ İKİNİZ SADECE KENDİ ZEVKLERİNİZ İÇİN İLGİSİZ BIRAKACAĞINIZ BİR ÇOCUK DAHA YAPAN SONRA DA ONUN BAKIMI İÇİN DAHA ÇOCUK OLAN ABİSİNİ(YANİ BENİ) GÖREVLENDİREN, BENİM DE HAYATIMI MAHVEDEN VE BUNLARIN HEPSİNE RAĞMEN KENDİNİZİ "BAZEN BAŞKA ŞANSIMIZ OLMUYOR" DİYEREK HAKLI ÇIKARTAN BİYOLOJİK ANNE BABAM OLMAK DIŞINDA BİR GÖREV YAPMAMIŞ ORGANİZMALARSINIZ!!!
Belki onların ararlarındaki ilişki beni ilgilendirmez ama dışa yansıttıkları duygular beni ilgilendirir. Daha önce onların arasındaki ilişki de beni ilgilendiriyormuş gibi gelirdi bana. Belki ilgilendiriyordur da ama bildiğim tek şey şu: ÖYLE DÜŞÜNDÜĞÜM İÇİN BUGÜN BU HALDEYİM.
LAKİN ŞÖYLE DE BİR ŞEY VAR Kİ BİZİ ÖLDÜRMEYİP YARALAYAN ŞEYLER MANİDAR.
