Merhaba,

Öncelikle yaşadığınız ilişkide gördüğünüz ilgi yeterli gelmediği için kafanızın karışması oldukça normaldir. Özellikle son zamanlarda her yerden engelleyecek kadar tepkiselleşen bu durumu anlamanız da mümkün değildir. 

İlişkiler iki kişiliktir ve denge burada önemli bir husustur. Bir gün bir kişi ilgilenirken diğeri kendini geri çekebilir ertesi gün diğer partner daha fazla ilgilenebilir. Ancak her zaman dengede olması önemlidir. Bu aşamada sizin ilişkinizde denge unsurunun ortadan kalktığını görmekteyim. 

İlişkilerde ilk başlarda ilginin ve partnerlerin birbirine olan merakı daha fazla olması normaldir. Zamanla bu ilgi azalmasa da normale binmektedir. İçinde hiçbir art niyet olmadan böyle bir durum olabilir. Ancak önemli olan sizin bundan huzursuz olmanızdır.

Burada kendi isteklerinizi de anlayarak  ayrılık sürecini kabul etmek, biraz beklemede kalarak karşı tarafın düşünmesine süre sağlamak mantıklı olacaktır. 

Sevgilerle..

Öncelikle yazdıklarınızdan zorlayıcı bir süreç içerisinden geçtiğinizi görmekteyim.

Öyle ki, öz eleştiride bulunmak gerçekten de, bir güç gösterisi olduğundan, bu anlamda kendi gücünüzün yalnızca parlamaya ihtiyacı olduğunu belirtmek isterim.

Çünkü baştan sona, neyi neden yaptığınızın, farkındasınız.

Bu noktada da aslında, ''Kendimi affetmekle uğrasacagım bir de'' cümlenizin oldukça manidar olduğunu belirtmek isterim.

Çünkü bu deneyim, sizi oldukça acıtsa ve zorlasa da, aslında size eşsiz bir öğreti ile gelmekte.

''Üzgünüm çok üzgünüm benim travmalarım benim problemlerim kimseye yaşatmaya hakkım yoktu. '' cümleniz de aslında, bundan sonraki ilişkilerinizde, sizin 'hasta' karşı tarafın da 'doktor' rolünü almayacağının, garantisi niteliğinde.

Elbette ki her birimizin acıları vardır.

Fakat, hayatımızı birleştirdiğimiz kişiler yalnızca, sevgili, eş gibi sıfatları alabilmektedir.

Çünkü biz, kendi acılarımızı yansıttığımızda, karşı taraftan da bilgisi ve ilgisi olmadığı bir sıfatı bekleriz demektir.

Gerçek dışı beklentiler ise, yalnızca zedeleyecektir.

Bu anlamda, kaçmadan acınızı yaşamanızı isterim.

Çünkü duygularınızı sindirdiğinizde, başta yeşertseniz de, sonunda solduklarını ve, size oldukça anlamlı bir tecrübe bıraktıklarını göreceksiniz.

Yaşadığımız her şeyin, hayatımıza giren herkesin bir görevi vardır; bizi 'biz' yapmaya çalışmak.

Bu yüzden hayat bir varış noktası değil, bir süreçtir.

Ve de kendi serüveninizde, bu sürecin tadını çıkarmanızı isterim, 'gerçek size' ulaşmak için...

Sevgilerimle..