Merhaba, Şimdiye kadar normal ilişkim olmadı. Derdime nasıl, nereden başlayacağımı da bilmiyorum.Çok çaresizim. Bazen düşünüyorum da insan bu kadar şanssız olamaz.Hep platonik sevdim ve ne zaman aşk itirafı geliyordusa hemen redd ederdim.O kadar neşeli, pozitif biriydim ki, şimdi yüzümü güldürecek sebep bile bulamıyorum.Etrafımdaki çiftlere hep hayranlıkla baktım.Arkadaşlarım sen mükemmeliyetçisin o yüzden yalnızsın diyorlardı. Bir gün platonik hoşlandığım bir muzisyenle buluşmaya karar verdim.Beni kahve içip, biraz sohbet etmeye çağırdı. Gittim güzel güzel hep kendinden konuştu.Ben de dinledim. Bana söz hakkı vermediği için arkadaşlarıma şikayet ettim, bana yine bencilsin dediler. 2ci buluşmada sinemaya gitmeyi planladık.Gecikti biletleri ben aldım. Film çok güzeldi döndüm bi bakdım adam uyumuş. Hemen salonu terk etmek istedim..O kadar sinirliydim ki..belirtmedim ve 3 buluşma da aynı çok sıkıcı kendi planlarından konuştu. Bir daha bulmayacağımı söyledim.Daha sonra büyük bir projeye katıldım ve oradan cesur ve bir o kadar da deli ruhlu biriyle tanıştım.Neşeli, bildiyin deli o kadar aşıktım ki sonra asker gitti. Tatillerinde buluştuk, konuştuk falan adam geri döndü. Evlenmek istediğinden ciddi şeyler yapmak istediğinden bahs ediyordu.Lakin bir müddet sonra askerlik hatıralarından başka konuşacak bir şey bulamadı.. Küfrü sevmediğimi bile bile o kadar küfürlü konuşmaya başlamışdı artık 2 laftan biri mutlaka küfür içeriyordu.İlişkimizi gözden geçirmeli olduğumuzu söyledim ve zaman istedim.6 ay ne konuştum,ne buluştum. Çok yalvardı buluşmaya karar verdim ama adam max yarım saat küfürsüz konuşa bildi.Bir zamanlar aşık olduğum kişiden tiksinmemek için ayrılmaya karar verdim.Çok çabaladı, sözler vermeye ve kendisini düzeltmesi için yeni şans vermemi istedi.İkinci şansa inanmam ve şans vermedim. 1 yıl sonra yeni iş yeni  başlanğıçlar dedim kendime söz vermişdim seviyorsam göstericem.Birinden hoşlanmaya başladım, flörtleşdik.Adam beni sevdiğini söyleyince ilişkiye inandım, sevgiye inandım.Bana sarılmasına, öpmesine razı oldum. 2ci ayımızdı bana ilişkimizi saklamamı söyledi.Göz var, bizi ayırırlar dedi. Susdum. Tayinatını başka bir yere verdiler. Ara sıra konuşuyorduk. Amma zamanımız olmadığı için buluşamıyorduk. Bir gün nişan haberi geldi.Şoke oldum.Kendisinden  8 yaş küçük birisle. Bu aldatılmadan 2 yıl toparlanamadım. Aşka küstüm.Aldığım her aşk itirafına redd cevabı veriyordum.Bu kış 5 yıl önce universitetde hayr dediğim biri bana benimle evlenmek istediğini beni Amerikada yaşatacağını söyledi. İlk önce hayır dedim.Zamanla konuşunca ne kadar iyi biri olduğunu anladım, bana destek olacağını, birlikde nasıl yaşacağımızı,benim yüksek lisansüstü eğitim alacağıma dair sözler verdi. Annesi doğum günüme altın kolye bile gönderdi.7 saatlik fark olsa da,onunla ilgileniyordum. Çok acelesi vardı ailesi buluşmaya gelecekti ki, teyzemi kaybettik.1 hafta sonra acım olduğunu bile bile ailelerin buluşmasını istiyordu. Bana hediyeleri hep abisinden gönderirdi.O kadar ağlr geliyor ki, o hediyeleri almak..ne yapsam mutlu olmuyordum.Fazla mesai yaptığımı, neden geç gittiğimi sorun ediyordu. Kendi dünyasında erkeklik yapıyordu.Başarılarımı söylerken başka soru sormuyordu.Ben anlatardım sevinçle o da bakardı.Ya yorğun olduğunu, ya da işlerinin olduğunu söylerdi. Bir gün bilerekten buna dedm ki, bizim planlarımız vardı ya hani oraya taşımam, eğitimim,bana araba almak, işe baş vurmam gibi.. bunların hepsi masraf, en iyisi ben ev kadınliğimi yaparım ve akşama kadar seni beklerim.Adam sevinçten çığlık atacak gibiydi.Aylardır bunu söylemeye çekindiğini itiraf etti. O kadar ağladım ki... ve boylelikle ilişkiye son verdim. Bunalım içerisindeyim, bütün arkadaşlarım sevgilisi, kocası hep yanlarında  ama ben yapayalnız kaldım.Aşk itirafı bulunan insanlara şöyle bakıyorum ilk buluşmada bu adam benden ne istiyor, maksadı ne gözlerinden okuyorum ve mümkün olduğu kadar da buluşmamaya gayret ediyorum. İnsan bu kadar mı şanssız ola bilirmi ki?Hata bende mi?Sorunum nedir?