Yazdıklarınızı okuduğumda, bu zamana kadar aileniz ile var olan sürecinizin, artık ''değişmesini'' istediğinizi görüyorum.
Öyle ki, 18 yaş esasında, alelade bir yaş değildir.
Kişi, bu yaşa geldiğinde artık, yaptığı tercihlerin sorumluluğunu alabilecek düzeye geldiği, bunu ruhsal ve bedensel olarak sağlayabileceği ön görülerek, bu kararların sonucunu üstlenebilecek düzeye geldiği kabul edilir.
Bu anlamda, bu kabulü aileniz yapmakta zorlanmaktadır.
Çünkü, bu zamana kadar sizi kendi doğru bildikleri ile yetiştirdiklerinden, artık sizin ''kendi doğrularınız'' ile ilerlemeniz fikri, onlara çok yabancı gelmektedir.
Bu fikre alıştırmak, elbette ki bir ''uyum sürecini'' içerecektir.
Ve bu uyum sürecinde, bocalamaların olması da, pek doğal ve beklendiktir.
Bunun için, esasında öncelikle kendinizden ve hayatınızda ne beklediğinizi somutlaştırmanızı isterim.
''Aile, sosyallik, okul, iş, özel hayat, spor, hobi başlıklarında, kendimi 1 sene sonra nerede görmek istiyorum? Bunun için bugün kendimde ve hayatımda neleri değiştirmem gerek?'' sorularını cevaplamanızı isterim.
Bu, bundan sonraki adımlarınızın sağlıklılığı sağlayacak bir çalışmadır.
Bundan sonra ise, aldığınız her bir karardan emin olarak, bu kararı ben dili ile yapıcı bir şekilde ailenize ifade edebilirsiniz, '' sizi seviyorum bu zamana kadar ki emeklerinizin farkındayım ve bundan mutluyum, şimdi sadece kendi ihtiyaçlarıma göre hayatımı şekillendirmek istiyorum ve bunun için desteğinize ihtiyaç duyuyorum'' gibi aslında, niyetinizi karşı tarafı da anladığınızı belirterek ifade edebilirsiniz.
Bundan sonrasında da, bu ifadelerinizle uyumlu ''davranışlarda'' sebat ederek, ailenizin ''özerkliğinize'' karşı direncini, kırabileceksiniz.
Burada sabırlı ve kararlı olmanız, bunu ''yapıcılıkla'' yapmanız önemlidir.
Sevgilerimle..