2 yıllık bir ilişki kavga gürültü olmadan ayrıldık, ilişki içinde de olmazdı hiç ki biliyorum iki tarafın da haddini terbiyesini aşmadan ara sıra tartışması kavga etmesi ilişki için sağlıklı şeyler fakat o da yoktu çünkü tartışacak kavga edecek meselemiz yoktu şimdi dersiniz siz melek misiniz her şeyde anlaşıyosunuz fakat gerçekten hemen hemen öyleydi bazı konularda ters düştüğümüzde gayet sakin ve tatlılıkla fikirlerimizi söylerdik birbirimizi dinleyip söyleyeceklerimiz bitince zaten konuşma sırasında belli olurdu yavaş yavaş hangimizin görüşünü uygulayacağımız.

Ben bu ilişkideki erkeğim genele vurduğumuzda kız tarafının dert ettiği ilgisiz kaba umursamaz vs. yüzeysel olan "erkek" kalıpları bende bulunmazdı bunu sevgilimden de duyardım ilk günden son güne her zaman artan bir ilgi sevgi gözünüze tozpembe geliyodur sanırım anlattıklarım, olanlar gerçekten böyleydi ki burada kendime ve benzer durumu yaşayanlar için faydası olsun diye yalan söyleme gereğim yok.

Sonun yaklaştığını biraz ara vermek istemesinden sezdim ve bunu konuştuğumuz esnada beynimden vurulmuşa döndüm  o kadar zoruma gitti ki bir de aniden bedenin bütününü saran o nefesi kesen korku da olunca yanında..(Bu arada hergün görüşen çiftler değildik sıkılmıştır vs. diye düşünürseniz farklı şehirlerde yaşıyoruz ve aramızda 4 saat mesafe var ilişkinin yarısı bu şekilde mesafeli geçti ilk yarısında aynı şehirdeydik. Uzak kalmaya başladıktan sonra bazen o gelirdi görüşürdük bazen de ben giderdim ki yaşadığı şehirde işim olurdu ara sıra bu gidip gelmelerin yarısından çoğunu ben gitmişimdir.)

Velhasıl aşık olduğum kadının belli ki kendi problemleri var deyip ara vermek meselesini de sindirdim,  1 hafta 2 hafta geçti hiç arayıp sorma yok tabi bu süre içinde 3-5 defa hikayelere yanıt verme(karşılıklı) gibi kısa konuşmalar geçti. 2 haftayı da geçince bu mesele duramadım artık aradım 2 gün önce psikolojik destek alırken bana karşı hislerinin önceki gibi olmadığını öğrenmiş, eskisi gibi hissedemiyorum olmuyo dedi özür dilerim bunun için dedi sorunun kendinde olduğunu benim çok iyi bir insan olduğumu falan bu şekilde konuştu baya sonra ben şoka girdim o bunları söylerken telefonda kilitlenip kaldım. Ayrıldıktan sonra da 10 gün kadar konuşmaya devam ettik normal şekilde tabi benim kafamın içinde sürekli devam eden bu nasıl oldu? sorusu ve en son çok uzun bir mesajla döktüm içimi çünkü çok dolmuştum, sebebini bilmiyorum ama eskisi gibi görmüyorum anlamını çıkardığım uzun bir mesajla karşılık verdi o da.(Hayatında bir başkası olmadığına eminim bunun detayını vererek uzatmak istemiyorum bunu ama bu tahminde bulunup yorum yapmayın.)

3 aydan fazla oldu, sosyal medyadan vs. silmedik birbirimizi fakat hala her gün düşünürüm manyak gibi bu nasıl olabiliyor diye tüm dengemi bozdu sanki. Ben de bir psikologla görüştüm düzenli bir şekilde ama bir fayda göremedim. İştahsızlık, alkol, arkadaş ortamında her zamanki enerjinin renginin olmaması gibi o depresif halin içinden hala çıkamadım o da başlarda baya dağılmıştı ama şuan benden iyi durumda bunun haberini alıyorum. Nasıl çıkıcam bu halden? Nasıl güvenicem uzun süre sonra karşıma çıkacak olan birinin duygularına hislerine? Tabi başkasının davranışını yaptıklarını bir başkasına da yüklemek doğru değil bunun da farkındayım ama bu çok fazla etkili oldu gibi hayatımda. Ondan önceki gibi bakamıyorum yaşantıma  bir çok şey denedim yani hobi, gezmek(ki işim gereği gezen birisiyim) meşguliyet ya da önerilen bazı şeyler.