Merhabalar,
30 yaşında bekar bir kadınım. Erkek arkadaşımla geçen yaz çevremizdeki kişiler aracılığıyla evlenmek için tanıştırıldık. Birbirimizle aynı dili konuşuyoruz ve çok güzel vakit geçiriyoruz ancak bazı huyları çok sinirlendiriyor. Sıkıya geldiğinde ortadan kayboluyor, ne mesaj atıyor ne arıyor. Bu durumu 3. Kez yaşadım 4 gün önce. Beni bu kadar sinirlendiren aslında bu değil, ne kadar karışma sen dediysem de sanki aptalmışım gibi davranıldığım bir anneye sahibim ne yazık ki. Bizi tanıştıran kişiyi arayıp kızım çok hasta oldu neden küstü bu çocuklar vs şeklinde konuşup beni küçük düşürmesini hazmedemiyorum. (Hasta değildim canım sıkkındı normal olarak ve bir de sen mi aradın diyince yalan söylediğini gördüm.) Dolayısıyla annemin araması sayesinde erkek arkadaşım bana mesaj attı ben de konuşup ayrılmak için yanına gittim. (Annemin aramasından haberim yoktu giderken) Davranışları sanki hiçbir şey olmamış 3 gün ortadan yok olan o değilmiş böyle birşey yaşanmamış gibiydi. Şimdi ona sorsak ben ondan ayrılırsam mahvolur diye düşünüyordur. Halbuki ben mahvolsam dahi bunu bilsin istemem. Anneme çok kızdım, durumu kendi açımdan anlatmaya çalıştım ama hala yaptığını savunuyor ve bir özür bile dilemedi benden. O kadar kızdım ki bağırdım çağırdım sanki haklıymış gibi surat asıyor bana şimdi. İçimdeki öfke hala dinmedi. Ben bu öfkeyle ne yapacağım ? Lütfen bana yardımcı olun boğuluyor gibi hissediyorum artık.
