Merhabalar. Ben 22 yaşındayım. Evliliğe doğru sağlam adımlarla ilerleyen bir ilişkim var. Bir birimize çok aşığız, çok seviyoruz. Fakat şöyle bir sıkıntı var...Bir aylık hamileyim. Hamileliğimi öğrendiğimiz günün yarını Türkiye'den deport edileceğimin ve en az altı ay Türkiye'ye ayak basamayacağımın bilincindeydik. Erkek arkadaşımın maddi durumu iyi fakat oturmuş bir düzeni yok. Üstelik karnımdaki nikahsız bebekle ailemin yanında yaşayamam. Bu en az altı ay sürecinde yanımda olmaması da büyük bir sıkıntı. Kim ister ki hamileyken bebeğin babasından uzak kalmayı...
Çocuğu çok istiyorduk. Eğer İstanbul'da kalsaydim, direkt nikahı basıp çocuğu doğuracaktım. Fakat kürtaj yapma kararı verdik. Psikolojik olarak çok kötü hissediyorum kendimi. Bir cana hele ki sevdiğim adamın DNA'sına sahip olan bir bebeğe kıymak çok zoruma gidiyor. Keşke şartlar böyle olmasaydı, çocuğu dogurabilseydim. Üstelik korunmadığımız için kendimi çok suçlu hissediyorum. Erkek arkadaşım, arkadaşlarım ve annem sevgilerini ve anlayışını esirgemiyorlar fakat benim bu vicdan azabımın erkek arkadaşımla ilerideki cinsel ilişkimizi, benim psikolojimi ve bebeklere olan yakınlığımı duygusal olarak etkileyeceğini ve bunu hiçbir zaman aşamayacağımı hissediyorum.
Ben ki çocukları deli gibi seven, onları gördüğümde pozitif enerji dolan, saatlerce gülümseyen biri artık bebek gördüğümde gözlerim doluyor, onlardan kaçıyorum, ağlamaya başlıyorum... Ben bunu nasıl asacağım? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.