30 yasindayim.Yaklaşık iki yıldır bir ilişkim vardı, ara ara ayrılsak da yeniden bir araya gelirdik. Her seyi ama her seyi konusurduk. Dertlesirdik maddi manevi paylasimimiz cok fazlaydı. Tek sorunu sevgisini belli edememekti ben ise yer yer de olsa sevgisini duymak istiyordum.
En son ayriligimizda arkadaş kalmaya karar verdik, ara ara yeniden sevgili olmamiza dair konuşurduk o zamanlarda arkadaşlık daha iyi diyordum beklenti yok diyordum. Laf sokuyordu bana yer yer benden ondan bekliyordum sen benimsin demeyi. Meger o da benden beklemiyormuş.
Hayatlarımıza başkalarını almaktan konuşurduk ama ben bunuciddiye almazdım. Sonra ise biri ile tanıştığını söyledi bununla yüzleşmek bana zor geldi ve arkadaş olarak da devam edemeyeceğimi söyledim. Sonrasında evime isime geldi seni kaybetmek istemiyorum dedi. Sen dedin biz arkadaşız diye dedi. Sevseydin başkasına gitmezdim dedim. Senin tavırlarından gittim sevmiyorum onu dedi. Neden devam ediyorsun dedim empati yap dedi birinin hayatına pat giriyorsun kat çıkıyorsun ne hissedersin.
Zaman ver bana dedi. Ben ise başta evet dememe rağmen bunu kabul etmeyerek sonlandirdim. Sonrasinda tartistik ve birbirimizi silip engelledik. Şimdi ise çok ozluyorum onu. Iki yildir iyi kötü hayatimdaydi arkadas olarak kalmayi da onu kaybefmek istememenden kaynakli kabul etmistim. Ta ki baskasi ile tanisana kadar.Kafam karman corman. Rest çektim restimin arkasinyim ona rağmen kalbim çok buruk. Bir yanım onu istiyor bir yanım acayip kırgın. Seven başkasına gider mi hadi gitti neden bitirmez ki. Bir kalpte iki sevgi olur mu? Bu süreci sağlıklı atlatmam adına ne yapabilirim?